by Μετά από 371 ημέρες στο διάστημα, ο αστροναύτης της NASA Frank Rubio επέστρεψε στη Γη την Τετάρτη.
Ο 47χρονος έσπασε το ρεκόρ για τον μεγαλύτερο χρόνο που πέρασε στο διάστημα από Αμερικανό αστροναύτη νωρίτερα φέτος, αφού η αρχική του εξάμηνη αποστολή στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό παρατάθηκε κατά έξι επιπλέον μήνες.
Ο Ρούμπιο και οι φίλοι του στο πλήρωμά του προσγειώθηκαν στις 7:17 π.μ. ET νοτιοανατολικά του Τζεζκαζγκάν, στο Καζακστάν, ανέφερε σε ανακοίνωσή της η NASA.
Είπε στο «Good Morning America» τον Αύγουστο ότι θα εξεταστεί από ιατρική ομάδα κατά την άφιξη και μπορεί να χρειαστεί λίγο χρόνο για να προσαρμοστεί στη βαρύτητα της Γης και να εξισορροπήσει την ισορροπία του για καθημερινές εργασίες όπως το περπάτημα και η ορθοστασία.
Οι ειδικοί λένε ότι η παρατεταμένη περίοδος στο διάστημα, ειδικά ενός έτους, φέρνει πολλές αλλαγές στην ανθρώπινη φυσιολογία και ψυχολογία.
Μία από τις μεγαλύτερες αλλαγές προέρχεται από το πέρασμα χρόνου στη μικροβαρύτητα, η οποία επιτρέπει στους αστροναύτες να επιπλέουν μέσα σε ένα διαστημόπλοιο ή έξω κατά τη διάρκεια των διαστημικών περιπάτων.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, παρατηρείται μείωση της μυϊκής μάζας (λόγω μειωμένης χρήσης και έλλειψης διέγερσης μέσω του εξοπλισμού άσκησης) και απώλεια οστικής μάζας.
Frank Rubio, αστροναύτης της NASA και μηχανικός πτήσης Expedition 68, μέσα στην εργαστηριακή μονάδα US Destiny του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού.
ΔΟΧΕΙΟ
Η Δρ Jennifer Fogarty, επιστημονική διευθύντρια του Translational Research Institute for Space Health στο Baylor College of Medicine, είπε στο ABC News ότι οι μεγαλύτερες αλλαγές με την απώλεια οστών και μυών συμβαίνουν τους πρώτους μήνες μιας αποστολής και αργότερα, σταθεροποιούνται.
Είπε ότι ένας από τους τομείς με τους οποίους βλέπει τα μέλη του πληρώματος να αγωνίζονται κατά την επιστροφή στη Γη είναι οι νευροαιθουσαίες προκλήσεις ή το πώς το σώμα διατηρεί την αίσθηση της θέσης και της ισορροπίας, καθώς αλλάζει η βαρύτητα.
“Πώς συντονίζεις κινήσεις όπως το περπάτημα, κάτι που δεν έχεις κάνει για μεγάλο χρονικό διάστημα και μετά την ιδέα της ισορροπίας; Όταν βάλεις αυτά τα δύο μαζί, μπορείς να δημιουργήσεις ένα είδος ελαφρώς επισφαλούς κατάστασης και κάτι που παρακολουθείται πολύ καλά από τα μέλη του πληρώματος όταν προσγειώνονται στη Γη», είπε.
Όσο μεγαλύτερη είναι η αποστολή, τόσο περισσότερο θα διαρκέσει ο εγκλιματισμός, είπε ο Fogarty. Αποστολές τεσσάρων έως έξι μηνών μπορεί να διαρκέσουν δύο έως τρεις ημέρες. Οι μεγαλύτερες αποστολές πιθανότατα θα διαρκούσαν ακόμη περισσότερο.
Επιπλέον, λόγω της έλλειψης βαρύτητας στη μικροβαρύτητα, το αίμα και το εγκεφαλονωτιαίο υγρό συχνά κινούνται προς τα πάνω από τα κάτω άκρα προς το κεφάλι και τα μάτια, γεγονός που πιστεύεται ότι προκαλεί δομικές αλλαγές στα μάτια και τον εγκέφαλο.
Αυτό είναι ένα φαινόμενο γνωστό ως νευροφθάλμιο σύνδρομο που σχετίζεται με διαστημικές πτήσεις και οι αστροναύτες μεγάλης διάρκειας μπορεί να βιώσουν μια ποικιλία αλλαγών, όπως μια μετατόπιση του εγκεφάλου προς τα πάνω ή πρήξιμο των ματιών και θολή όραση.
«Οι φλέβες μας έχουν βαλβίδες έτσι ώστε το αίμα να μην ρέει προς τα πίσω όταν στεκόμαστε όρθιοι, αλλά όταν βρισκόμαστε σε περιβάλλον χωρίς βάρος, υπάρχει μεγάλη μετατόπιση υγρού από το σώμα στο κεφάλι», εξήγησε ο Δρ Michael Decker, συν- συγγραφέας της μελέτης.. Διευθυντής του Κέντρου Αεροδιαστημικής Φυσιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Case Western Reserve: «Μερικά από αυτή την αυξημένη ενδοκρανιακή πίεση μπορεί να επηρεάσει πραγματικά το μάτι και να προκαλέσει προβλήματα όρασης. «Μερικές φορές, όταν οι αστροναύτες προσγειώνονται, αυτή η οπτική αναπηρία δεν επιλύεται απαραίτητα».
«Αυτό είναι ένα από τα πιο βιολογικά παράξενα πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίσει το σώμα», πρόσθεσε ο Φόγκαρτι, ο οποίος είναι επίσης ο πρώην επικεφαλής επιστήμονας του Προγράμματος Ανθρώπινης Έρευνας της NASA. «Νομίζω ότι εκεί θα έλεγα ότι τα μέλη του πληρώματος που κάνουν μεγάλη διάρκεια παρακολουθούνται πολύ περισσότερο, γιατί δεν ξέρουμε πραγματικά τι να περιμένουμε».
Υπάρχουν επίσης σωματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις που προέρχονται από την απομόνωση και σε ένα κλειστό περιβάλλον για παρατεταμένο χρονικό διάστημα.
Έρευνες έχουν δείξει ότι αυτού του είδους το περιβάλλον, ανεξάρτητα από το αν κάποιος βρίσκεται στο διάστημα, μπορεί να προκαλέσει αλλαγές στη συμπεριφορά και να οδηγήσει σε κόπωση, στρες και απώλεια ύπνου.
Ο Fogarty είπε ότι υπάρχουν επίσης αλλαγές στο ανοσοποιητικό σύστημα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, συχνά ως αποτέλεσμα χρόνιου στρες, επομένως είναι σημαντικό να δημιουργηθεί ένα όσο το δυνατόν πιο υγιές περιβάλλον για τους αστροναύτες που πηγαίνουν σε αποστολές.
Πώς αλλάζει το ανθρώπινο σώμα στο διάστημα;
Εικονογράφηση φωτογραφιών από το ABC News, Getty Images
Οι επιστήμονες θα ψάξουν επίσης να δουν εάν ο Rubio έχει αλλαγές στα γονίδιά του, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που σχετίζονται με το ανοσοποιητικό σύστημα, όπως συνέβη με τον αστροναύτη Scott Kelley όταν πέρασε 340 ημέρες στο διάστημα το 2015 και το 2016.
Ο Decker είπε ότι το 90% αυτών των αλλαγών επιλύθηκαν μέσα σε λίγους μήνες από την επιστροφή του Kelley, οπότε θα είναι ενδιαφέρον να δούμε αν θα συμβεί το ίδιο και με τον Rubio.
Επιπλέον, «η απομόνωση δημιουργεί έναν στρεσογόνο παράγοντα και ένα άλλο πρόβλημα αισθητηριακής στέρησης», είπε. «Οπουδήποτε δεν έχετε τη μυρωδιά του γρασιδιού ή της βροχής ή τα χρώματα να κοιτάξετε, κοιτάξτε το νερό ενάντια στα βουνά, όπως όταν οι επιλογές σας είναι πολύ περιορισμένες».
Πρόσθεσε ότι ενώ το διάστημα είναι ένα δύσκολο περιβάλλον, οι αλλαγές που βιώνουν οι αστροναύτες δεν είναι απροσδόκητες και ότι οι ομάδες της NASA φροντίζουν να είναι καλά προετοιμασμένες πριν πάνε στο διάστημα.
«Μπορούμε να επιλέξουμε ανθρώπους, να τους εκπαιδεύσουμε και να βεβαιωθούμε ότι είναι πολύ υγιείς πριν φύγουν», είπε ο Φόγκαρτι. «Κάνουμε έρευνα για να κατανοήσουμε πού μπορούμε να πάρουμε διαφορετικές αποφάσεις σχετικά με τα περιβάλλοντα που χτίζουμε για να ζήσουν και να εργαστούν αυτοί οι άνθρωποι, ώστε να μην αξιοποιήσουμε αυτά τα αποθέματα… και να τα διακυβεύσουμε».
